Precies een jaar geleden stapte ik voor het eerst in een Finn. Ik had met Wim contact opgenomen, hij had me wat wegwijs gemaakt bij de keuze, en ik had in Nederland een 20 jaar oude Devoti gekocht. Ik zeil al vijftig jaar (zeilmonitor BLOSO, Fireball, en daarna vooral grotere boten) dus ik dacht: dit lukt wel.
Jawadde! Al bij de eerste keer (het ontmoetingsweekend in mei 2017) maakte ik kennis met de death roll (al bleef ik droog) en het veeleisende karakter van de Finn. Dit is geen boot om te spelevaren. Ik herinner me die eerste dag: ik was helemaal niet op mijn gemak in de boot, ik was bekaf, stelde me nogal wat existentiële vragen (zoals: waar ben ik nu aan begonnen…) en realiseerde me dat me een nogal lange weg voor de boeg stond. En de volgende ochtend geraakte ik nauwelijks uit mijn bed.
Ik ben er dus mijn werk van gaan maken. Hoe leuk ik het ook vind, ik kan niet al mijn vrije tijd aan de Finn spenderen: de familie, de kleinkinderen, de motorboot in Eeklo… Toch heb ik zoveel mogelijk gezeild, wintertrainingen meegedaan, lessen gevolgd. Met Pasen heeft Wim me zelfs enkele keren one-on-one op het water meegenomen voor privé-coaching. Ook Sigurd heeft me elke keer hints en tips gegeven, advies over trimmen e.d. Die kerels zijn meer vergeten over Finn-zeilen dan ik ooit ga weten.
In december had ik het plan opgevat om mee te doen aan de Finn World Masters. Ik herinner me nog de uitdrukking van stomme verbazing bij Wim en Sigurd toen ze realiseerden dat het me menens was. Ik kwam niet gewoon mee, ik ging meedoen. Ik heb er serieus mijn werk van gemaakt: systematisch beginnen trainen in de fitness (I hate it), zoveel mogelijk de baan op met de koersfiets, oefeningen voor flexibiliteit, core stability en strength onder toezicht van een sportkinesist.
En zeilen zoveel ik kon.
Terug van El Balis maak ik de balans op.
Vooreerst: het advies van de andere teamleden was cruciaal. Sigurd heeft zijn rol als coach schitterend volbracht, Wim en Alain hebben mijn mast opnieuw afgesteld, en iedereen heeft me voortdurend tips gegeven. Ik heb ontzettend veel geleerd.
307 op 355 deelnemers. Dat was het objectief dat ik me had gesteld. Ik denk dat ik zelfs beter had kunnen doen, ware het niet dat de 4 recalls voor de vierde reeks mijn concentratie hebben verknald.
Als ik uit de boot stap, zelfs na drie reeksen, ben ik niet uitgeput. Niet eens echt moe. Niets dat een goede nachtrust niet herstelt.
Ik kan fysiek twee reeksen in 15 knopen en meer aan, en wellicht meer. Alleen mijn techniek laat me dan wat in de steek: overstag gaan blijft wat haperen, gijpen gaat nogal. Vreemd eigenlijk: ik denk dat het bij velen net andersom is.
Mijn snelheid is OK vergeleken met de anderen. Aan de wind moet ik opletten dat ik niet te hoog ga, zeker in de korte golfslag die we in Barcelona hadden. Ruim en voor de wind gaat lekker: in de eerste drie reeksen liep ik meerdere boten in.
De starts zijn niet goed. Ik moet er absoluut op trainen, en meer guts hebben: ik laat me nog teveel intimideren.
Dit was de eerste keer dat ik met de Finn op zee zeilde. Reeksen 4 en 5 waren al wat straffer (14-17 knopen). Van de wind had ik geen last, maar ik schrok me rot van de zeegang, of liever: van wat die aan het gedrag van de boot doet. Het eerste half uur (op weg naar de baan) voelde het allemaal wat onwennig aan. Ik zie Alain me nog voorbijvaren in de andere richting. Hij moet iets aan mijn gezicht hebben gezien, want ik hoor hem nog vragen: “Alors, André, ça va?” Het begon daarna wel leuker en leuker te worden. Maar eerlijk: mijn vertrouwen was niet genoeg om op de voordewindse rakken te gaan pompen.
Conclusie 1: oefenen.
Conclusie 2: SKOVSHOVED, here we come!
André
BEL 70